Χαλαρά! Η ζωή είναι ωραία! Ο Δεκέμβρης είναι κοντά!

Μέσα σε ένα εκρηκτικό κλίμα, ο ΠΑΟΚ έχασε με κατεβασμένα τα χέρια. Προσπάθησε να παίξει το ποδόσφαιρό του, μόνο που αυτό είναι τόσο προβλέψιμο, ώστε ακόμα και η ΑΕΚ, που δεν εντυπωσίασε καθόλου, μάλιστα το αντίθετο, κατάφερε να τον κερδίσει με ευκολία.

Στη σύνθεση του ΠΑΟΚ συμμετείχαν τρία νέα πρόσωπα. Αυτοί ήταν ο Γιάννης Κωνσταντέλιας, ο Joan Sastre και ο Rafa Soares. Κατά έναν παράδοξο λόγο, αντίθετα στα λεγόμενα του Razvan Lucescu, οι τρεις αυτοί πρωτοεμφανιζόμενοι στην 11άδα του δικεφάλου του Βορρά, δεν δημιούργησαν πρόβλημα στην ομάδα. Τα όποια τραγικά λάθη προήλθαν από άλλους «βασικούς». Συνυπολογίζοντας δε το γεγονός ότι ο αγώνας ήταν ένα πραγματικό ντέρμπι, αδυνατώ να βρω λόγους για να μένουν παροπλισμένοι οι συγκεκριμένοι παίκτες!

Ας αφήσω το θέμα γιατί εγείρει πολλή συζήτηση.

Πριν τον αγώνα έγραψα, αφού έτυχε να δω την ΑΕΚ σε προηγούμενα παιχνίδια, ότι το πρέσινγκ των κιτρινόμαυρων θα είναι αδυσώπητο, πράγμα το οποίο συνέβη. Σαφώς και δεν είμαι ο μοναδικός που το γνώριζε αυτό. Ωστόσο, όταν «διαβάζεις» τον αντίπαλο, είσαι υποχρεωμένος να προσαρμόσεις πράγματα και λεπτομέρειες, αν θέλεις βέβαια να έχεις κάποια τύχη.

Δυστυχώς όμως, φαίνεται ότι η ιστορική καταγραφή έχει να μας δείξει κάτι τέτοιο. Ότι δηλαδή, οι καλύτεροι σύμβουλοι του Razvan Lucescu τα δύο τελευταία χρόνια είναι οι... τραυματισμοί!

Κυρίως, αυτός ήταν ο σκοπός του άρθρου μου πριν την αναμέτρηση. Ήθελα με άλλα λόγια, να δείξω ότι το παιχνίδι του ΠΑΟΚ είναι τόσο προβλέψιμο και ότι δεν υπήρχε πιθανότητα να αλλάξει κάτι στο μυαλό του προπονητή του δικεφάλου του Βορρά. Όπως και έγινε... Και το πληρώσαμε όλοι ακριβά!

Όμως, επιτρέψτε μου, αυτό που βλέπουμε από τον Ρουμάνο τεχνικό είναι εφαρμογή προπονητικής σε κατηγορίες κάτω των επαγγελματικών. Είναι μια πολύ σωστή προπονητική νοοτροπία μεν, η οποία θέλει πολύ χρόνο δε και καθιστά επικίνδυνο το μέλλον του ΠΑΟΚ. Οι βαθμοί χάνονται πολύ εύκολα. Σχεδόν αμαχητί!

Η παρεξήγηση για το πλάνο του φετινού ΠΑΟΚ

Νομίζω ότι έχει παρεξηγηθεί από τον Razvan Lucescu η απόφαση της διοίκησης να «χτίσει» ομάδα για το μέλλον! Δημιουργώ μια ομάδα, με σημαντικά στοιχεία ανανέωσης, σημαίνει ότι προσπαθώ, μέσα από τη δουλειά μου, να βγάλω παίκτες νικητές. Νεαρούς παίκτες, που θα πάρουν συμμετοχές και θα βελτιώνονται. Θα έπρεπε να ζητά πρώτος, να διεκδικούν τη νίκη. Να έχουν στο νου τους το γκολ. Να μην κοιτάζουν με απάθεια όταν χάνουν τη μπάλα. Να μην τους περνούν αντίπαλοι σαν σταματημένους. Να μην αρχίζουν να συνηθίζουν στην ήττα! Κυρίως, να κοιτούν μπροστά και όχι πίσω (κυριολεκτικά και μεταφορικά)... 

Σαφώς και θα έρθουν ήττες και μάλιστα οδυνηρές. Αλλά, μετά από τρεξίματα, από χαμένες ευκαιρίες, από ένδειξη θέλησης για νίκη. Ύστερα από ιδρωμένες φανέλες και κυρίως, με συνείδηση καθαρή ότι έγινε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να γίνει. Τότε μόνο, μπορεί μια ομάδα να ξεστομίζει, ότι λείπει η ποιότητα. Δεν προκαθορίζουμε το ύψος του επιπέδου των παικτών μας πριν τα δώσουν όλα στον αγωνιστικό χώρο.

Δικαιούται ο λαός του ΠΑΟΚ να λέει την άποψή του;

Είχα γράψει ότι ο προπονητής γνωρίζει καλύτερα για το ποιοι θα παίζουν σε κάθε παιχνίδι και ποιοι όχι. Συνεχίζω να το υποστηρίζω με σθένος. Εκείνος γνωρίζει. Αλλά, όταν ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου, μετά τον αγώνα, είπε επί λέξει:

...Τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια κρίνονται από στιγμές. Υπάρχουν χαρακτηριστικά που πιστεύεις ότι έχεις και άλλα που δεν έχεις και να σε εκπλήξουν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού...

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, μπορείς να ξεχωρίσεις το «μάτι» του coach. Το μάτι που μπορεί να «δει», ένα χαρακτηριστικό, μία κίνηση, μία υποψία αυτοπεποίθησης ή θέλησης σε κάποιον ποδοσφαιριστή. Ή ακόμα, να εντοπίσει, στη διάρκεια του παιχνιδιού, την αλλαγή της στρατηγικής του αντιπάλου προπονητή και να διορθώσει τα δικά του λάθη, είτε με εσωτερική είτε με εξωτερική αλλαγή.

Όμως, δεν είναι ο μόνος που «βλέπει»! Δυστυχώς για αυτόν, βλέπει και ένα μεγάλο πλήθος ματιών. Τα βασικά τα αντιλαμβάνονται όλοι και δεν ζητάμε τη γνώμη των ειδικών. Όπως ακριβώς, δε ζητάμε από τους ειδικούς να μας καθοδηγήσουν στο τι ακριβώς θέλει η καρδιά μας. Η καρδιά μας είναι ΠΑΟΚ και δεν πήραμε κανενός τη συμβουλή γι' αυτό!

Το μάτι του οποιουδήποτε μπορεί να διακρίνει ότι κάποιος παίκτης έχει να δώσει περισσότερα. Δε χρειάζεται να έχει πτυχία κανείς, για να δει. Έχει τη δυνατότητα ο καθένας να καταλάβει κάποια βασικά πράγματα. Από εκεί και μετά όμως, δεν μπορούμε να τηλεφωνήσουμε φερειπείν στον προπονητή, ζητώντας του να βάλει κάποιον συγκεκριμένο στην 11άδα. Δική του απόφαση είναι, γιατί εκείνος, είτε εκθειάζεται, είτε εκτίθεται

Εμείς εδώ, γράφουμε την άποψή μας, γιατί και εμείς καταλαβαίνουμε. Δεν είμαστε παθητικοί δέκτες! Απλά, μου φαίνεται πολύ αστείο αυτό που συμβαίνει στον ΠΑΟΚ. Σαν να υπάρχει ένα πέπλο συνειδησιακής συσκότισης. Αδυνατεί δηλαδή, η τεχνική ηγεσία να καταλάβει τα αυτονόητα; Δεν μπορεί δηλαδή να καταλάβει, ότι ένα αμούστακο παιδί, έχει ένα χαρακτηριστικό που λείπει από ολόκληρη την ομάδα; Ότι έχει ένα μεγάλο ταλέντο; Ότι έχει ψυχή και θέληση να δείξει τις ικανότητές του; Ότι, σε ένα δύσκολο παιχνίδι, με θεωρητικά πιο έτοιμο αντίπαλο (διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για την ετοιμότητα της ΑΕΚ, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, όχι απλά δε με εντυπωσίασε, αλλά θεωρώ υπερβολικά τα καλά λόγια που λέγονται για αυτήν), σε μια καυτή έδρα, κράτησε τη μπάλα και ντρίπλαρε μία και δύο φορές τους αμυντικούς της Ένωσης, δείχνοντας σε όλο τον φίλαθλο κόσμο ότι τέτοιο χαφ δεν υπάρχει σε ολόκληρη την εθνική ομάδα; Μιλάω φυσικά, για τον Γιάννη Κωνσταντέλια!

Και αν θεωρήσουμε, για παράδειγμα, ότι ο μακροχρόνια ντεφορμέ Andrija Živković, πρέπει να παίζει στη θέση του νεαρού γιατί είναι πιο... έμπειρος, με ποιον τρόπο έχουμε καταφέρει στα δύο χρόνια να εξαργυρώσουμε την εμπειρία του Σέρβου; Βρέθηκε ο τρόπος να υποκινηθεί, προκειμένου να βελτιωθεί και να εξελιχθεί η χρηματιστηριακή του αξία, αφού αυτός είναι ένας από τους βασικούς στόχους της διοίκησης;

Θέλω να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι η εμπειρία από μόνη της δεν κερδίζει θέση στην εντεκάδα. Χρειάζεται οπωσδήποτε και να αποδεικνύεται αυτή η εμπειρία. Γιατί αν δε γίνεται αυτό, σταματά η εξέλιξη του συνόλου.

Μόνο οι τραυματισμοί θα κάμπτουν την εμμονή;

Μήπως πρέπει να περιμένουμε, πότε θα τραυματιστεί κάποιος παίκτης, για να ξεκολλήσει η βελόνα από την εμμονή της χρησιμοποίησης παικτών, που κάνουν μεν δουλειά, αλλά πλέον αυτή κρίνεται παρωχημένη; Μακριά από εμάς τέτοια λογική. Δυστυχώς όμως, φαίνεται ότι η ιστορική καταγραφή έχει να μας δείξει κάτι τέτοιο. Ότι δηλαδή, οι καλύτεροι σύμβουλοι του Razvan Lucescu τα δύο τελευταία χρόνια είναι οι... τραυματισμοί!

Μετά από τραυματισμούς, επιστρατεύει τους παραγκωνισθέντες, οι οποίοι τον εκθέτουν μεν, αλλά η οξυδέρκεια του προπονητή του δικεφάλου του Βορρά, λυγίζει τον εγωισμό του και υποχωρεί. Ευχόμαστε αυτό να μη χρειάζεται να επαναλαμβάνεται, γιατί οι τραυματισμοί στοιχίζουν στους αθλητές, αλλά από την άλλη πλευρά, ίσως λειτουργήσουν προς το συμφέρον του ΠΑΟΚ.

Η ισχυρή προσωπικότητα του Ρουμάνου τεχνικού περιλαμβάνει και εμμονές. Και πρέπει να ζήσουμε με αυτές!

Είναι ο Razvan Lucescu ένας καλός coach ή ένας καλός προπονητής;

Εν κατακλείδι, μέσα από τον παραπάνω συλλογισμό, τολμώ πλέον, να συμπεράνω ότι ο Razvan Lucescu, όντως δεν είναι ένας καλός coach. Δεν είναι η «αλεπού» των 90 λεπτών. Δεν είναι το μάτι που θα διακρίνει το λάθος που γίνεται κατά τη διάρκεια του αγώνα, τόσο από πλευράς αντιπάλου, όσο και στη δική του ομάδα. Δεν είναι εκείνος, στον οποίο θα στηριχθεί η διοίκηση, ο φίλαθλος κόσμος ή όποιος άλλος, για να φύγει με τους τρεις βαθμούς της νίκης, όταν η ομάδα είναι ντεφορμέ!

Πολύ περισσότερο, δεν είναι εκείνος, ο οποίος θα προσαρμόσει την ομάδα στις ανάγκες του αντιπάλου, «κλέβοντας» τους τρεις βαθμούς της νίκης. Δεν περιμένεις από εκείνον να κλέψει την ταυτότητα του αντιπάλου προπονητή.

Ωστόσο, είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, που σε βάθος χρόνου θα φέρει την ομάδα εκεί που θέλει. Θα κάνει τους παίκτες να παίξουν για εκείνον, αρκεί βέβαια, να πιστεύει σε αυτό που κάνει. Υπάρχουν υπόνοιες ότι δεν βρίσκεται συγκεντρωμένος στο 100%. Στο χέρι του είναι να διαψεύσει το ένστικτό μας.

Μην τρέφουμε λοιπόν αυταπάτες. Αν όντως, θέλουμε να συμπράξουμε στην επιθυμία της διοίκησης για ανανέωση της ομάδας, μέσα από τριετές πλάνο, με τον Ρουμάνο τεχνικό στο τιμόνι, πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή. Ας δουλέψουμε κι εμείς μέσα μας τη νοοτροπία της ομάδας... Χαλαρά! Η ζωή είναι ωραία! Τα καλύτερα θα έρθουν... Ο Δεκέμβρης είναι κοντά!

Stratego 

Πηγή φωτογραφίας: inpaok.com