Ένας αγώνας είναι κύριοι...! Ένας αγώνας!

Όσο πλησιάζουμε στην τελευταία ποδοσφαιρική αναμέτρηση της χρονιάς και ολοκληρώνεται στο μυαλό μου η συνολική εικόνα της ομάδας του ΠΑΟΚ, τόσο περισσότερο ενισχύεται η άποψη, που στροβιλίζει στο μυαλό μου. Μία άποψη που διαφαίνεται από τα κείμενά μου, την οποία όμως την έκρυβα επιμελώς, καθώς πάντα είχα την ελπίδα ότι τα γεγονότα θα με διέψευδαν. Υποστηρίζω λοιπόν, ότι φέτος ο Razvan Lucescu δεν κατάφερε να πάρει το 100% από τους παίκτες του. Κυρίως όμως, ο ίδιος δεν ήταν συγκεντρωμένος με όλο του το ΕΙΝΑΙ στο έργο του.

Την επιθυμητή συγκέντρωση την επέδειξε από τις αρχές Νοέμβρη έως τα μέσα του Μάρτη. Μετά από εκεί, κάτι εντόπισε, που τον χάλασε. Κάτι ένιωσε, που δεν τον επέτρεψε να είναι ο εαυτός του. Ίσως να έχει κάτι να μας πει για το τελευταίο διάστημα. Δεν θέλω να τον κρίνω αρνητικά, άλλωστε το DNA του ταυτίζεται με το δικό μας. Αλλά, αυτά είναι τα γεγονότα. Αυτά είναι τα αποτελέσματα, τα οποία ουδεμία αμφισβήτηση επιδέχονται. Για τις αιτίες αυτών περιμένουμε και ευελπιστούμε να μας μιλήσει. Το θέλουμε διακαώς!

Μίλησα και εγώ για έλλειψη ποιότητας. Ναι, δεν έχει η ομάδα τον αρχηγό, τον ηγέτη, που θα σηκώσει στην πλάτη του το βάρος. Δεν υπάρχει ο παίκτης εκείνος που χαρακτηρίζεται «το μυαλό του coach στο χορτάρι». Ωστόσο, κάπου εδώ αναρωτιέμαι! Πώς βγαίνουν αυτοί οι αρχηγοί; Μήπως τους κάνουμε παραγγελιά και μας έρχονται με ειδική αποστολή; Μήπως τους αγοράζουμε και ό,τι δείχνουν στην προηγούμενη ομάδα τους θα δείξουν σίγουρα και στη δική μας; Μήπως δεν μπορεί κάποιος να εξελιχθεί σε ηγέτη; Τι είναι αυτό που τον κάνει μπροστάρη;

Η απάντηση είναι προφανής. Η ανάγκη είναι που σπρώχνει κάποιον να αναλάβει την ευθύνη, τόσο της επιτυχίας, όσο και της αποτυχίας. Δηλαδή, προτάσσει τα στήθη του για να κάνει το σουτ που θα κρίνει το αποτέλεσμα, που θα κάνει το τάκλιν, με το οποίο θα κρατήσει τον αντίπαλο μακριά από το τέρμα, εξασφαλίζοντας την πολυπόθητη νίκη!

Το ότι δεν έγινε αυτό φέτος σε καμία των περιπτώσεων, με δεδομένο ότι ο προπονητής της ομάδας χαρακτηρίζεται ως ένας άνθρωπος με θετική σκέψη και τεράστια θέληση, είναι να απορεί κανείς!

Πέραν όλων αυτών, θα ήθελα να δώσω ένα μήνυμα. Μία γραμμή στην οποία πρέπει όλοι να συστρατευθούμε.

Ο ΠΑΟΚ μας, παίζει στις 24 Μαΐου δύο χρονιές σε έναν αγώνα. Σε έναν τελικό, που αν τον κερδίσει θα καταφέρει να σώσει τη σεζόν 2022-2023 και ταυτόχρονα, θα μπορέσει να ελπίζει σε (α) μεγαλύτερο διάστημα ξεκούρασης το καλοκαίρι και κυρίως, β) σε αναβάθμιση του κύρους του (θέμα prestige και οικονομικό), στην προσπάθειά του να επανέλθει στους πολύ απαιτητικούς ομίλους του Europa League.

Η θετική ενέργεια θα πρέπει να αυξάνεται βαθμιαία, έως την ημέρα του τελικού. Ναι, θα φύγουμε νικητές και χωρίς κόσμο. Ναι, θα δείξουμε ότι ακόμα και σε αυτόν τον δύσκολο, τελευταίο αγώνα, μπορεί να προκύψει ο ηγέτης. Είναι δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Σχεδόν απίθανο. Αλλά, όχι παντελώς απίθανο! Πρέπει να το πιστέψουμε!

Να διαμορφώσουμε το θετικό κλίμα, ώστε να συμπαρασύρει τον προπονητή μας και να μεταδώσει εκείνος με τη σειρά του σε όλους τους παίκτες του, περίσσια την ενέργεια, την οποία αδιαμφισβήτητα την έχει ως άνθρωπος. Σε έναν Γιάννη Κωνστανέλια που μπορεί να πάρει την ομάδα στην πλάτη του, άσχετα αν δεν το έχει δείξει ακόμη. Στον Douglas Augusto, που αν δεν θολώσει το μυαλό του από το πάθος, μπορεί να κάνει θαύματα. Στον Ingi Ingason, που μπορεί να ξυπνήσει τον αμυντικό λήθαργο, στον οποίο έχει πέσει ολόκληρη η ομάδα.

Ένας αγώνας είναι. Συγκέντρωση στον στόχο χρειάζεται και πίστη. Ένας αγώνας κύριοι. Ένας αγώνας!

Stratego 

Πηγή φωτογδραφίας: inpaok.com