Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης (Μέρος 1ο)

Η περίοδος που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κομβική για την ομάδα του ΠΑΟΚ. Έχει ξεχωριστά ιστορική σημασία, καθώς συγκρινόμενη με αντίστοιχες παλαιότερες εξάγονται πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για την εξέλιξη του ασπρόμαυρου club.

Υπήρξαν πολλές περίοδοι άτυχων και δύσπεπτων αποτελεσμάτων για τους φιλάθλους της ομάδας. Η σημερινή όμως έχει κάτι το μοναδικό. Κάτι που σίγουρα θα απασχολήσει τον αθλητικό δημοσιογράφο του μέλλοντος ουκ ολίγες φορές. Υπομονή και θα αναφερθώ με λεπτομέρειες παρακάτω.

Είναι όντως αξιοπερίεργη η αστάθεια της ομάδας τόσο στον ελληνικό, όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο. Ακόμα, περισσότερο αξιοπερίεργη είναι η μονόπλευρη και εναλλάξ διοχέτευση ενέργειας στις δύο δεξαμενές του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Από το ζενίθ στο ναδίρ, με ίδιο επιτελείο και συμμετέχοντες σχεδόν του ίδιους παίκτες, όπως και τότε. Η μοίρα χτυπά αλύπητα τον δικέφαλο σε σημείο που οι εχθροί του να ανυπομονούν να παρακολουθήσουν το επόμενο καναβάτσο του. Κάνουν ήδη σχέδια διοχετεύοντας όλη την αρνητική τους ενέργεια, προκειμένου να δουν τον άλλοτε βασιλιά να καταντάει κλοτσοσκούφι τους.

καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει να κάνει ταυτόχρονα ευρωπαϊκή και εγχώρια πορεία χωρίς την εις βάθος και με κάθε λεπτομέρεια χάραξη της μακροχρόνιας στρατηγικής

Ότι ο ΠΑΟΚ είναι μανούλα να "ανασταίνει" ποδοσφαιρικά πεθαμένους συλλόγους το ξέραμε. Ότι κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βλέπουμε την εικόνα των πρώην ποδοσφαιριστών μας να πνίγονται στις αγκαλιές των νυν συμπαικτών τους μετά από την επίτευξη γκολ εναντίον της πρώην τους ομάδας, δεν το περιμέναμε. Ειδικά, όχι από τον ΠΑΟΚ των τριών στόχων, όπως οριοθετήθηκαν από διοίκηση και προπονητή ήδη από το καλοκαίρι.

 

Η παρωδία αυτή μας κάνει να κλαίμε, να ζαλιζόμαστε. Ζούμε έναν εφιάλτη! Τα αίτια της σημερινής κατάστασης δεν είναι πρόσκαιρα και έχουν τη ρίζα τους σε παλαιότερες πρακτικές και νοοτροπίες.

 

Η περίοδος αμέσως μετά το double

Ύστερα από το έτος των ετών, τη χρονιά με το αήττητο double, κάποιοι γνώριζαν πως τα δυσκολότερα δεν πέρασαν, αλλά έρχονταν και μάλιστα, με ορμή και ταχύτητα. Ο σύλλογος έπρεπε να είναι έτοιμος να αμυνθεί για να μην τον συνθλίψουν. Έπρεπε τέλος πάντων κάτι να κάνει για να συγκρατήσει τον χείμαρρο που θα ερχόταν από το φράγμα οργής και κακίας των αντιπάλων που έσπασε. Είναι ευρέως γνωστό ότι για να επιτύχεις μια διάκριση είναι συγκριτικά πιο εύκολο από τη διατήρηση της επιτυχίας στον χρόνο.

Από την πλευρά της διοίκησης, οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί, με επαγγελματικό μανδύα δεν άργησαν να φέρουν την αναμενόμενη γκρίνια στις τάξεις των οπαδών. Με πρώτο λανθασμένο χειρισμό την ώθηση του Razvan Lucescu στην έξοδο από το club.

Από την πλευρά των οπαδών, η επαρχιακή νοοτροπία, ότι πάντα πρέπει να είσαι πρώτος άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να διαλύσει αργά και βασανιστικά ό,τι μέχρι εκείνη την ημέρα χτιζόταν.

Έτσι λοιπόν, μετά τη φυγή του Ρουμάνου τεχνικού, η πρόσληψη του Πορτογάλου τεχνικού Abel Ferreira έγινε αστραπιαία και με τόση θέληση, που το όλο σκηνικό φώναζε δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο οργανισμός που λέγεται ΠΑΟΚ πληγώθηκε από τον Ρουμάνο, που κατά τη γνώμη μου δεν ισχύει και δεύτερον ότι τα πρότυπα του συλλόγου πλέον έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Τα κίνητρα αποδείχθηκαν ψεύτικα. Τίποτα από αυτά δεν ίσχυσε. Ειδικά για το δεύτερο έχω να τονίσω ότι καμία ομάδα δεν έχει καταφέρει να κάνει ταυτόχρονα ευρωπαϊκή και εγχώρια πορεία χωρίς την εις βάθος και με κάθε λεπτομέρεια χάραξη της μακροχρόνιας στρατηγικής.

 

Ποιο είναι όμως εκείνο το συστατικό που απαιτείται για τη χάραξη και την υλοποίηση της στρατηγικής; Μα φυσικά, αυτό που λείπει από κάθε ελληνική ομάδα (συμπεριλαμβανομένου και του Ολυμπιακού). Η υπομονή!

Το πρόβλημα λοιπόν ήταν ότι υπήρξε (και υπάρχει ακόμα) αναντιστοιχία της φιλοσοφίας της διοίκησης με εκείνη της πλειοψηφίας των φιλάθλων της ομάδας. Ακόμα και να θελήσει η μία πλευρά (διοίκηση) να επιδείξει υπομονή, η δεύτερη (οπαδοί) την σπρώχνει σε βεβιασμένες κινήσεις, καταστρέφοντας ό,τι είχε σχεδιάσει.

Τι έλειπε λοιπόν, για να δέσει η σχέση των δύο μερών; Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που βοηθά στην συγκόλληση διοίκησης και οπαδών; Φυσικά, είναι η ειλικρίνεια! Μια ειλικρίνεια που δεν υπήρξε στον βαθμό εκείνο που θα έκανε να συμπλεύσουν προς τον στόχο, που δεν ήταν άλλος από τη δημιουργία ομάδας ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ακόμη και στο αγωνιστικό κομμάτι, με όραμα την είσοδο στους ομίλους του Champions League.

 

Αν στην πρώτη εποχή του Ρουμάνου τεχνικού η θετική ενέργεια έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην επίτευξη των στόχων και κατάφερε το αήττητο που θα θυμούνται όλοι στην Ελλάδα, η μουρμούρα και η αρνητική ενέργεια, που ξεκίνησε με την παρουσία του Πορτογάλου στον πάγκο, άρχισε την αποδόμηση του οικοδομήματος.

 

Είναι χαρακτηριστική η φιγούρα του Abel Ferreira να κάνει κυριολεκτικά τον "κλόουν" σε συνεντεύξεις, ωραιοποιώντας προβλήματα και καταστάσεις, θέλοντας να μεταδώσει τη δική του θετική ενέργεια στο club. Αν μη τι άλλο ήταν πολύ άκομψη η στάση του. Όμως, έχει την εξήγησή της και είναι απλή. Οσμίστηκε το αρνητικό κλίμα, που άρχιζε βέβαια να πηγάζει από τα γραφεία της ΠΑΕ λόγω της διακοπής ενίσχυσης της ομάδα και μάλλον αποδυνάμωσής της. Έτσι τον άφηναν στην ουσία μόνο του να πολεμά χωρίς επιπλέον όπλα και αυτό εξαπλώθηκε στις κερκίδες της Τούμπας, το οποίο άλλωστε ήταν νομοτελειακά εύκολο να συμβεί. Καθώς λοιπόν το αντιλήφθηκε ο φιλόδοξος Πορτογάλος και θέλοντας να υποστηρίξει την απόφασή του να έρθει στον ΠΑΟΚ, προσπάθησε ενστικτωδώς να φανεί συμπαθής, γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό δεν θα γινόταν εύκολα. Η αύρα του Razvan Lucescu δεν μπορούσε να φύγει εύκολα από την Τούμπα.

Δεν υποστηρίζω ότι τα λάθη της διοίκησης έγιναν με δόλο. Λέω όμως, ότι δεν παρατηρήσαμε εκείνες τις ενέργειες που θα ενίσχυαν την επιλογή του Πορτογάλου, που τόσο δαπανηρά φάνηκε να υποστηρίζεται.

 

Και τότε, ξεκίνησαν τα περίεργα. Ενώ η ομάδα άρχισε να συμπλέει με το ποδοσφαιρικό πνεύμα της εποχής και έδειχνε να εκσυγχρονίζεται ποδοσφαιρικά, με συστήματα πιο κοντά σε εκείνα που εφάρμοζαν τα ευρωπαϊκά clubs, ο κάθε αντίπαλος, ανεξαρτήτου θέσης και δυναμικότητας, δημιουργώντας μία μόνο φάση στην εστία του εκάστοτε τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ, έβλεπε τη μπάλα να καταλήγει στα δίχτυα! Μια κατάρα άρχισε να δημιουργείται όποτε ο αντίπαλος έμπαινε μέσα στο μεγάλο κουτί. Το φυλλοκάρδι μας έτρεμε.

Τότε πολλοί έριξαν το φταίξιμο στον Abel Ferreira. Επίσης, ο Angel Crespo εξέφρασε την αντίθεσή του για τον τρόπο που απλωνόταν η ομάδα στο γήπεδο, αφήνοντας αρκετό χώρο στον αντίπαλο για αντεπίθεση. Τι κι αν η συντριπτική πλειοψηφία των γκολ που δέχθηκε η ομάδα ήταν από φάσεις που δεν προέρχονταν από αιφνιδιασμό; Τι κι αν το σύνολο της ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας του Πορτογάλου έδινε άρωμα ευρωπαϊκό, το οποίο αν είχε διάρκεια μπορεί να ανέβαζε την ομάδα στο επόμενο σκαλοπάτι της. Τι κι αν η ενσωμάτωση των νεαρών ταλαντούχων παικτών στην αρχική εντεκάδα δημιουργούσε προσδοκίες όχι μόνο υπεραξίας, αλλά και οράματος. Είχε μείνει η εντύπωση. Το κλίμα ήταν αρνητικό γιατί ήταν ξένο στις ελληνικές συνήθειες. Δεν πρόσεχε έλεγαν τα μετόπισθεν. Όμως, ο αντίπαλος δεν έφτανε εύκολα στη μεγάλη περιοχή. Παρόλα αυτά η ομάδα δεχόταν γκολ!

Μήπως, το ίδιο ακριβώς δεν γίνεται και σήμερα; Δεν είναι "ανεξήγητος" ο τρόπος που δέχεται η ομάδα γκολ; Δεν έχουν σκάσει όλοι στην ομάδα με το ενοχλητικό αυτό φαινόμενο; Ποια είναι η αιτία του; Θα μπορούσε να διορθωθεί;

 

(συνεχίζεται...)

Stratego

Πηγή Φωτογραφίας: Sport-fm