Περί ανανέωσης, εξέλιξης ταλέντων και... Ε.Σ.Σ.Δ.!

Εμείς οι φίλοι του ΠΑΟΚ έχουμε έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγαπάμε την ομάδα μας. Να την λατρεύουμε και να την σταυρώνουμε ταυτόχρονα! Όμως, αυτή η παθιασμένη αγάπη γίνεται και τροχοπέδη στη σκέψη. Εμποδίζει δηλαδή, την παραγωγή πνευματικής διεργασίας με την οποία μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει καταστάσεις και γεγονότα που συμβαίνουν γύρω από την ομάδα.

Το καλοκαίρι αυτό είναι ξεχωριστό, καθώς θα κρίνει το κατά πόσο το πλάνο της προηγούμενης χρονιάς ήταν όντως αποτέλεσμα σύμφωνης απόφασης μεταξύ των μελών της διοίκησης και των αντίστοιχων μελών του τεχνικού τμήματος, ή αναπροσαρμόστηκε βάσει των εξελίξεων στην αρχή του καλοκαιριού. Υπάρχει βέβαια και ένα τρίτο ενδεχόμενο, το οποίο δεν θα ήθελε κανείς να πιστεύει ότι ισχύει. Αυτό δεν είναι άλλο από το να ήταν το πλάνο αυτό ένα απλό πυροτέχνημα, ώστε η διοίκηση να κερδίσει χρόνο.

Αξίζει όμως να δούμε τη συνολική εικόνα, ύστερα από τον τερματισμό αυτής της χρονιάς. Αξίζει να κοιτάξουμε το δάσος και να μη χαθούμε στην ανάλυση ενός και μόνο δέντρου. Πάμε λοιπόν...

Όταν η ανανέωση έχασε τη σημασία της.

Το 2019 ο Abel Ferreira προσπάθησε να διατηρήσει την ορμή που είχε ήδη η ομάδα από την κατάκτηση του προηγούμενου double. Όλοι γνωρίζουμε τι είχε συμβεί εκείνη τη χρονιά. Κατασκευάστηκαν κατηγορίες, υπονοώντας υποτιθέμενο καθεστώς πολυιδιοκτησίας με την Ξάνθη, που διέλυσε την όποια «ομαλότητα» υπήρχε στη λειτουργία της ομάδας, καταρρακώνοντας ουσιαστικά το ηθικό της, αδυνατώντας να διεκδικήσει μέχρι τέλους το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν.

Την επόμενη χρονιά, δηλαδή την περίοδο 2020-2021, ξεκίνησε μία προσπάθεια ανανέωσης με εμφανή τα σημάδια της στη χρησιμοποίηση παικτών όπως του Χρήστου Τζόλη, του Γιάννη Μιχαηλίδη, του Λευτέρη Λύρατζη και του Γιάννη Κωνσταντέλια, οι οποίοι πήραν, άλλος λιγότερα και άλλος περισσότερα λεπτά συμμετοχής. Εκείνη η προσπάθεια ανανέωσης διακόπηκε αργά αλλά σταθερά, λόγω των πωλήσεων τόσο του Πορτογάλου τεχνικού στη βραζιλιάνικη Sociedade Esportiva Palmeiras, όσο και του Χρήστου Τζόλη στη Norwich City F.C.

Το καλοκαίρι που επακολούθησε, ο Ιβάν Σαββίδης παρενέβη αισθητά και υποβάθμισε τον Pablo García στη β' ομάδα και προσέλαβε αιφνιδιαστικά τον Razvan Lucescu, ακυρώνοντας τον σχεδιασμό της ανανέωσης και ζητώντας του κάτι που δεν προέκυπτε από το πρόσφατο παρελθόν του. Την ευρωπαϊκή καταξίωση του ΠΑΟΚ! Ομολογουμένως, ο Ρουμάνος τεχνικός πήγε πολύ καλά στην Ευρώπη, διαψεύδοντας όλους μας. Μπορεί να μην κατάφερε να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο στο τέλος της σεζόν 2021-2022, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει. Η ανανέωση πήγε στράφι...

Η φετινή σεζόν, που μόλις έληξε, γνωρίζουμε τι επιφύλαξε στο σωματείο του ΠΑΟΚ. Άφησε απογοήτευση και πίκρα. Μία πίκρα, που εκδηλώνεται, εδώ και λίγες ημέρες, με πολλές φωνές διαμαρτυρίας εναντίον του Razvan Lucescu. Εντούτοις, το καλοκαίρι που μας πέρασε μπήκε ο στόχος της ανανέωσης, κυρίως όμως, αφότου η ομάδα αποκλείστηκε από τη Levski Sofia PFC και όχι πριν!

Με άλλα λόγια, τα στελέχη του ΠΑΟΚ (διοίκησης και τεχνικού τμήματος) αποφάσισαν να πορευθεί η χρονιά με ένα κράμα νέων αλλά και έμπειρων παικτών, ρίχνοντας κατά πολύ τον μέσο όρο ηλικίας της ποδοσφαιρικής ομάδας, διατηρώντας όμως προπονητή τον Ρουμάνο, ακόμα και αν ήταν γνωστό τοις πάσι ότι δεν χρησιμοποιεί νέους παίκτες (!).

Ταυτόχρονα όμως, σε κάθε νίκη της ομάδας, με μικρό ή με μεγάλο αντίπαλο, οι δηλώσεις του Ρουμάνου τεχνικού ήταν σχεδόν απαξιωτικές για την ικανότητα του ρόστερ που είχε στα χέρια του. Θα έλεγε κανείς ότι δεν πίστευε στην ομάδα του. Ότι δεν ήθελε να διαχειριστεί νέους παίκτες, αλλά μόνο έμπειρους. Άλλωστε, δεν αποτελούσε έκπληξη!

Άλλοι θα πουν ότι ήταν ρεαλιστής και έβλεπε την πραγματικότητα. Θα μας εξηγήσουν ότι ο κυνικός προπονητής διέβλεπε το μέλλον της ομάδας του. Ότι δηλαδή, αυτό το ρόστερ δεν είχε την ικανότητα να πετύχει την κατάκτηση ενός τίτλου ή την πολυπόθητη τρίτη θέση που οδηγούσε στο Europa League. Και ενώ είμαι ένα βήμα πριν συμπαθήσω τη λογική αυτή, έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα των νέων παικτών. Των ταλέντων που μπήκαν στην ομάδα με όρεξη προσφοράς και τελείωσαν τη σεζόν με άπειρα λάθη και ανυπαρξία.

Ο μύθος της εξέλιξης των νεαρών παικτών.

Η τεχνική ηγεσία, προσπαθώντας να κάνει λελογισμένη διαχείριση του πενιχρού κατά τα άλλα ρόστερ, άργησε να εμπιστευθεί τον ταλαντούχο Γιάννη Κωνσταντέλια και όπως ακριβώς συνέβη την προηγούμενη χρονιά, όπου αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τον Θεοχάρη Τσιγγάρα ύστερα από τραυματισμό δύο παικτών της μεσαίας γραμμής και όχι από επιλογή, έτσι και φέτος ακολούθησε την ίδια λογική.

Ο Ντέλιας μπήκε αναγκαστικά στους αγώνες και έφερε πνοή αλλαγής. Ξεκλείδωσε άμυνες και έβαλε τη φαντασία ως νέο και πολλά υποσχόμενο συστατικό της νέας ομάδας που «έχτιζε» ο Razvan Lucescu. Ακόμα και στα σκληρά μαρκαρίσματα ο νεαρός έμενε όρθιος και έδωσε θετικότατα δείγματα γραφής.

Η πορεία του όμως έφθινε και έφτασε στα τελευταία παιχνίδια να είναι ένας... λίγο πιο γρήγορος Diego Biseswar..! Τελικά, δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα στον ΠΑΟΚ. Το μέλλον όμως είναι δικό του. Μπορεί να τα καταφέρει, αρκεί να ξαναβρεί το χαμένο του στυλ.

Από την άλλη, υπάρχει ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης. Ο νεαρός στόπερ, φθίνει και αυτός συνεχώς. Οι γκέλες που έκανε ήταν αρκετές, προϊόν κυρίως κούρασης και απειρίας. Ωστόσο, το ταλέντο του δεν αμφισβητείται.

Η χρηματιστηριακή αξία και των δύο προαναφερθέντων νεαρών παικτών του ΠΑΟΚ εκτινάχθηκε στα ύψη. Στεγνά και ψυχρά, το καλό αυτό το πιστώνεται ο Razvan Lucescu. Εντούτοις, μόνο το γεγονός ότι δεν μπορούσε κανένας από τους υπάρχοντες παίκτες στο ρόστερ της ομάδας να ανταγωνιστούν τις ικανότητές τους, σε συνδυασμό με τις συνεχόμενες παρουσίες στην 11άδα του δικεφάλου, για πρώτη φορά στην καριέρα τους, λυγίζοντας υπό το βάρος των αυξημένων απαιτήσεων, ήταν αναμενόμενο να ανέβει η τιμή τους στο παγκόσμιο χρηματιστήριο. Αυτή η άνοδος δεν θα είναι όμως παρά μια ευκαιριακή συγκυρία, αν δεν υπάρξει ανάλογη συνέχεια. Αν δηλαδή, δεν αποτελέσουν μέρος του βασικού σχεδιασμού της νέας χρονιάς.

Το βασικότερο όμως στοιχείο, που κατέχουν, αλλά κατά τη γνώμη μου, σιγά σιγά εξανεμίζεται, είναι η μειωμένη όρεξη για το καινούριο. Η ελευθερία στο παιχνίδι τους. Πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Να τολμήσουν να δείξουν κάτι νέο, πιο ανατρεπτικό, που θα αποτελέσει όπλο στα χέρια του προπονητή τους.

Δυστυχώς, τη φετινή σεζόν ο Razvan Lucescu δεν κατάφερε να πάρει από τους δύο κάτι καλύτερο. Σίγουρα, η πρώτη τους χρονιά ήταν αρκετά καλή. Χρειάζεται όμως, περισσότερη δουλειά, αλλά κυρίως να μην μπουν σε καλούπια. Δεν θέλουμε τον Κωνσταντέλια να τον κάνουμε Biseswar! Δεν θέλουμε τον Κουλιεράκη να τον κάνουμε Varela. Τους χρειαζόμαστε για κάτι μεγαλύτερο..!

Υπό την πιο πάνω έννοια, εύκολα κανείς μπορεί να εξάγει το συμπέρασμα ότι αν υπήρχαν στη θέση τους δύο πιο έμπειροι ποδοσφαιριστές, που όμως θα μπορούσαν να δώσουν τουλάχιστον αυτά που τελικά έδωσαν, οι συγκεκριμένοι νεαροί δεν θα χρησιμοποιούνταν πάνω από 10 λεπτά, άντε 15 στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Σε όλα αυτά που αναφέρω, αναζητώ επιμόνως το λεγόμενο «σχέδιο ανανέωσης» και δυστυχώς, δεν το βρίσκω. Το ότι προέκυψε η επιλογή της χρησιμοποίησης των δύο αυτών νεαρών παικτών, εμένα προσωπικά δε μου λέει κάτι. Πιθανότατα, άλλοι να δέχονται αυτό το «τυρί». Εμένα η συνείδησή μου δεν μπορεί να το αποδεχτεί!

Ανακεφαλαίωση

Η περίεργη φετινή σεζόν δεν ενδεικνυόταν για απαιτητικές προβλέψεις. Δεν περιμέναμε να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ειδικά σε μια χρονιά που ο βαθμός δυσκολίας εκτινάχθηκε, λόγω της παρουσίας τεσσάρων ομάδων κοντά στην κορυφή, δεν θα ήταν συνετό να μιλάμε για πρωτιά. Παρόλα αυτά, η ομάδα έδειξε ότι μπορεί να πετύχει πράγματα. Όμως, δεν έδειξε χαρακτήρα.

Πώς να βγάλει ο ΠΑΟΚ δυναμισμό, όταν οι «έμπειροι» της ομάδας από τα πρώτα παιχνίδια έδειχναν ότι ήταν σε καθίζηση; Να μιλήσουμε για τον Jasmin Kurtić, ο οποίος δεν δικαιολόγησε ούτε στο ελάχιστο το συμβόλαιό του; Για τον Andrija Živković, που για αρκετά μεγάλο διάστημα ήταν σκιά του εαυτού του; Να μιλήσουμε για τον Nélson Oliveira, που οι ωμοφαλιές του (ώμος+(κεφ)αλιά) άφησαν εποχή; Για τον Adelino Vieirinha, που δεν πρόσφερε τίποτα και αποδείχθηκε ατυχής η ανανέωσή του; Ή να πούμε για τον Omar El Kaddouri, που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο αν ήταν θα τον είχε διώξει λόγω των αριθμητικά άπειρων τραυματισμών του;

Είναι να σε πιάνει τρέλα για την κατάντια του σχεδιασμού στο ασπρόμαυρο στρατόπεδο..! Επίσης, η διαδικασία επιλογής παικτών, ή οποιουδήποτε άλλου τύπου απόφαση είναι προβληματικές. Πλέον, ο δικέφαλος λειτουργεί σε συνθήκες του πάλαι ποτέ κομμουνισμού της ΕΣΣΔ! Επιτροπές, συσκέψεις, φόβος της άποψης και κρυφτό πίσω από τις οποιεσδήποτε κινήσεις, αφήνοντας τον χρόνο να δείξει την πραγματικότητα, συνθέτουν μια μουχλιασμένη και άτολμη «δημόσια» διοίκηση. Και όλοι είμαστε χαρούμενοι... Όλοι; Μάλλον όχι όλοι.

Δυστυχώς για εκείνους, οι οποίοι βρίσκονται στις καρέκλες της διοίκησης και της τεχνικής ηγεσίας και καταπιάνονται με τον σχεδιασμό, τις τελικές αποφάσεις και τον έλεγχο (feed back) της πορείας του συλλόγου, οι φίλοι του ΠΑΟΚ δεν είναι χαρούμενοι. Πολλοί από αυτούς είναι επιστήμονες, ελεύθεροι επαγγελματίες, άνθρωποι της δουλειάς και του μόχθου, άνθρωποι νοικοκυραίοι (άσχετο που κάποιοι εμπαθείς, μισητές του ωραίου και του τακτοποιημένου δίνουν την έννοια του «φασίζοντα») με συναίσθηση του ρίσκου και της οραματισμένης επιτυχίας. Αυτοί λοιπόν, δεν θέλουν κηφήνες στον διοικητικό ιστό της ομάδας. Θέλουν ντόμπρους και ευθείς ανθρώπους. Να έχουν αποφασιστικότητα και να τολμούν να μιλούν στο αφεντικό και τους οπαδούς. Να μην κρύβονται!

Έχω λοιπόν την αίσθηση, ότι περιγράφω την πραγματικότητα. Πως έχω δώσει αρκετά στοιχεία για το πώς βλέπω τον ΠΑΟΚ στο σύνολό του. Παρακαλώ, συγχωρήστε με για οτιδήποτε λανθασμένο έχω γράψει. Δεν ήθελα να θίξω κανέναν, παρά μόνο να τονίσω κάποιες πτυχές που δεν ακούγονται συχνά στα ραδιόφωνα και δεν γράφονται στις εφημερίδες της πόλης. Πονάω τον ΠΑΟΚ και δε με εκφράζουν τα άτομα μιας διοίκησης που πράττουν βάσει συγκυριών, ούτε εκείνα ενός τεχνικού επιτελείου που δεν πιστεύουν στο ρόστερ, το οποίο καλούνται να διαχειριστούν, χωρίς να αποφασίζουν με σθένος να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, είτε απαιτώντας τα θέλω τους, είτε αποχωρώντας...!

Stratego 

Πηγή φωτογραφίας: inpaok.com