Το θετικό στοιχείο του αγώνα είναι η συμπεριφορά του ΠΑΟΚ στα 60 λεπτά, δηλαδή στο χρονικό διάστημα που κατάφερε να εκμεταλλευτεί χώρους κάνοντας καλή χρήση του transition. Περίμενε με υπομονή στο μισό του γηπέδου και με αιχμές τους Andrija Živković, Alexandru Mitriță και Karol Świderski εκτέλεσε σωστά τους αιφνιδιασμούς, βγαίνοντας αρκετές φορές σε καταστάσεις 3v2 και 3v3. Το ψεγάδι σε αυτό το κομμάτι έγκειται στην αναποτελεσματικότητα αυτών. Σύμφωνα με τα στατιστικά, στους τρεις ολοκληρωμένους αιφνιδιασμούς κατάφεραν οι παίκτες του ΠΑΟΚ να κάνουν δύο τελικές. Αν μιλούσαμε για παιχνίδι 11 vs 11 θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό, όμως όταν ο αντίπαλος παίζει με 10 και θεωρείς τον εαυτό σου ομάδα που αξίζει την πρόκριση, τότε τα δύο γκολ είναι λίγα.
Πέραν αυτών, οι Θεσσαλονικείς κατάφεραν να κερδίσουν, αν και στο τέλος καρδιοχτύπησαν. Εκείνο όμως, που είναι άξιο επισήμανσης εντοπίζεται στο χρονικό διάστημα 70' - 90'+. Είναι το χρονικό εύρος που ολόκληρη η ομάδα παθαίνει καθίζηση! Σε αυτό το διάστημα η Copenhagen φάνταζε ότι έπαιζε με 12 παίκτες αντί για 10! Είναι ένα ασπρόμαυρο φαινόμενο (έτσι το ονομάζω), που οι αιτίες του ξεκινούν από το πνευματικό black out. Είναι σαν να ακινητοποιούνται οι νευρώνες των παικτών του ΠΑΟΚ. Πραγματική ποδοσφαιρική παράλυση!
Με αυτό το φαινόμενο να κάνει την εμφάνισή του από καιρόν εις καιρού δεν μας αφήνει ακέραιες τις πιθανότητες για διεκδίκηση του τίτλου στο ελληνικό πρωτάθλημα, ούτε και για μια καλύτερη πορεία στην Ευρώπη. Αν και η πορεία στο UEFA Europa Conference League μέχρι τώρα κρίνεται ικανοποιητική, πάντα σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, που κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Δεν είναι όμως αντάξιο του οράματος της διοίκησης.
Παρόλα αυτά, η νίκη είναι ευπρόσδεκτη, με την ελπίδα ότι στο άμεσο διάστημα θα επέλθει βελτίωση στα αρνητικά στοιχεία της ομάδας, είτε μέσα από τις προπονήσεις, είτε με την προσθαφαίρεση ανθρώπινου δυναμικού.
Stratego
Δεν υπάρχουν σχόλια: