Νίκη και ωριμότητα που φοβίζουν το ΠΟΚ!

Ο ΠΑΟΚ δεν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με την απαιτούμενη σοβαρότητα. Οι παίκτες του δικεφάλου είχαν αργή σκέψη και αυτό είχε ως επακόλουθο αργότερη δράση, με αποτέλεσμα να δώσουν τη δυνατότητα στους κιτρινόμαυρους να γίνουν πιεστικοί σε αρκετές περιπτώσεις. Αυτό καταδεικνύει το γκολ που δέχτηκε στο 12ο λεπτό. Ουδείς από τους αμυνόμενους επιχείρησε να ανακόψει, ή τουλάχιστον να εμποδίσει, τον Luis Palma να δοκιμάσει να σουτάρει σχεδόν πέντε μέτρα έξω από τη μεγάλη περιοχή.

Για ακόμη έναν αγώνα, το πρώτο ημίχρονο πέρασε ανεκμετάλλευτο. Στα πρώτα 45 λεπτά λίγες ήταν οι φορές που ο ΠΑΟΚ απείλησε την εστία του Μάριου Σιαμπάνη. Γενικά, έδειξε να προβληματίζεται, κατά τη γνώμη μου άσκοπα, από την μέτρια πίεση του Άρη στον χώρο του κέντρου. Έχω γράψει και άλλοτε, ότι η νοοτροπία του χαλαρού δεν θα πρέπει να υπάρχει, ειδικά στους αμυντικούς μέσους με ιδιαίτερα ανασταλτικά καθήκοντα. Είναι κατά τη γνώμη μου ανεπίτρεπτο ο Douglas Augusto να έχει βγάλει την ομάδα στην κόντρα περισσότερες φορές από τον πιο ευκίνητο Tiago Dantas.

Ευτυχώς, που το ημίχρονο έληξε χωρίς να μαζέψει ο Dominik Kotarski για δεύτερη φορά τη μπάλα από τα δίχτυα της εστίας του. Τα δοκάρια σταμάτησαν δύο φορές τις προσπάθειες των κιτρινόμαυρων.

Στο β' μέρος, η είσοδος του Joan Sastre στη θέση του Tomasz Kedziora, περιόρισε κατά πολύ τους Juan Iturbe και Luis Palma. Όπως επίσης, η παρουσία του Stefan Schwab αντί του Tiago Dantas έδωσε περισσότερη αμεσότητα στο παιχνίδι του δικεφάλου. Η ωριμότητα και η εμπειρία του Αυστριακού ανάγκασε στο 68ο λεπτό τον Jakub Brabec να υποπέσει σε πέναλτι. Όσο και να διαμαρτύρονται οι παίκτες και οι παράγοντες του Άρη, η παράβαση ήταν πεντακάθαρη και ουδεμία αμφιβολία τίθεται περί του θέματος.

Από την ισοφάριση και μετά, όλα άλλαξαν στον αγώνα. Ο ΠΑΟΚ κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του και κράτησε άνετα τη νίκη, πράγμα που υποδηλώνει αγωνιστική πρόοδο, μιας και φέτος η ικανότητα αυτή δεν απαντήθηκε πολλάκις. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η έδρα του συμπολίτη ήταν καυτή και παραδοσιακά δύσκολη, η νίκη αυτή αποτελεί εφαλτήριο για κάτι καλύτερο στο τελευταίο σπριντ του πρωταθλήματος.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Razvan Lucescu, αντικαθιστώντας αναγκαστικά τον Sverrir Ingi Ingason με τον Γιάννη Κάργα, δεν άλλαξε καθόλου το στυλ παιχνιδιού του ΠΑΟΚ. Μάλιστα, τολμώ να πω, ότι κέρδισε τον δεξιοπόδαρο Έλληνα στόπερ, καθώς ήταν ο πιο παθιασμένος και αποτελεσματικότερος παίκτης του γηπέδου για την ομάδα του. Μην ξεχνάμε ότι στο 38ο λεπτό, αποσόβησε τον κίνδυνο από το να γράψει ο Vladimír Darida το 2-0, παίρνοντας το ριμπάουντ, ύστερα από την κεφαλιά του Juan Iturbe. 

Το γεγονός ότι ο δικέφαλος μπορεί πλέον, να παίζει με ίδια φιλοσοφία, ανεξάρτητα αν απουσιάζει κάποιο βασικό στέλεχος της ομάδας, ή ακόμα αν ένας από αυτούς δεν αποδίδει τα αναμενόμενα (βλέπε την πνευματική απουσία του Γιάννη Κωνσταντέλια, καθ' όλη τη διάρκεια του 90λεπτου) πιστώνεται στον Ρουμάνο προπονητή της ομάδας. Το δύσκολο της εφαρμογής της φιλοσοφίας του, είχα από καιρό επισημάνει. Ωστόσο, έχει καταφέρει με αυτό το αντικειμενικά «ελλιπές» ρόστερ να είναι ο ΠΑΟΚ ανταγωνιστικός.

Αν ήμουν παράγοντας ομάδας του ΠΟΚ θα έτρεμα στο ενδεχόμενο μελλοντικής ενίσχυσης του δικεφάλου, με την προϋπόθεση ότι θα διατηρήσει τον βασικό κορμό του. Το πείσμα και το αποτέλεσμα της δουλειάς του Razvan Lucescu ακτινοβολεί. Αν η εσωστρέφεια του οργανισμού του ΠΑΟΚ δεν καταστρέψει για άλλη μία φορά ό,τι κατάφερε να χτίσει την παρούσα χρονιά. θα δούμε κάτι μεγαλύτερο τη νέα σεζόν.

Το 1ο από τα 10 παιχνίδια των playoffs πέρασε νικηφόρα και εύχομαι να διατηρηθεί η προσήλωση για τα υπόλοιπα. Ο ΠΑΟΚ είναι μεγάλη ομάδα και ως τέτοια, δεν πανηγυρίζει μια σημαντική, κατά τα άλλα, νίκη. Κοιτάζει μπροστά, προσβλέποντας στο θαύμα..! Συνεχίζουμε...

Stratego 

Πηγή φωτογραφίας: ekriti.gr